Sıkça işittiğim bir çağrıdan kaçıyorum. Üstelik beni yetiştiren, içimde taşıdığım, ulu bir dağın doğarken kulağıma fısıldadığı "eve dön" çağrısından, olabildiğince kaçıyorum. Ne var ki eski, vahşi, çıplak ve yalnız dağın döndüğüm zaman karşılaşacağımı bildiğim değişen, evcilleşen, uysallaşan ve uzlaşımcı manzarası; beni kaçmaya, kaçarken de dağın içimde kalan kısmıyla hesaplaşmaya itiyor. Zira Spil Dağı ebedî yalnızlığını, vahşetini ve çıplaklığını bana devrederek evcilleşiyor.