Figürlerimin gözleri daha yeni mıhlanmış. Dakikalar önce gören gözler, artık sonsuz bir karanlığa bakıyor. Ağızlar ise bir fırtına yutmuş gibi; söylemek istedikleri çok şey var fakat haykıramıyorlar. Kulaklar tasvir edilmemiş bile, duyma yetileri yok. Figürlerim ne görebiliyor, ne konuşabiliyor, ne duyabiliyorlar. Buna rağmen yardım çığlığı atmak için hala çırpınıyorlar. Burada şahit olduğumuz şey aslında bir kriz anı. Melankolinin ilerisinde ve ölümün gerisinde bir yerde yaşanan kriz hali.